Kun je worden wat je wil?
Op dit moment is de 67e Kinderboekenweek in volle gang. Mijn associatie met 67 is de huidige AOW-leeftijd, moet ik tot mijn schaamte bekennen. Ik ‘mag’ nog 30 jaar, dus waarom ik me daar nou al mee bezig houd…?
Het thema van de Kinderboekenweek is dit jaar ‘Worden wat je wil’, over beroepen. Vroeger wilde ik een wereldberoemde zanger of acteur worden. Dat is niet gebeurd, anders hadden mijn columns wel in de Linda of een landelijke krant gestaan. Ik zing wel, maar niet voor volle stadions. Ik acteer dagelijks, maar dat doe ik dan weer voor de klas. En in die klas zitten allemaal kinderen met toekomstdromen: piloot, YouTuber, dierenarts, gamemaker. Kunnen zij allemaal worden wat ze willen?
Kansen en mogelijkheden
Niet alle kinderen hebben gelijke kansen, hoe hard we hier in het onderwijs ook aan werken. De thuissituatie van kinderen is bijvoorbeeld nogal bepalend voor de mogelijkheden. Tijdens de coronalockdowns werd dit eens te meer duidelijk. Waar ik met mijn klas binnen twee dagen volledig online zat, moest er op andere scholen aan ouders worden uitgelegd wat een apenstaart is. Qua intelligentie of leercapaciteiten is het ook niet eerlijk verdeeld. Dit zijn ook nog eens twee verschillende dingen. Iemand die goed kan leren hoeft helemaal niet slim te zijn, en andersom geldt dit ook. Mocht je dus astronaut willen worden en kom je keer op keer met een zesje thuis, dan heb je nog een lange, pittige weg te gaan.
De markt
Als je alle kinderen die profvoetballer willen worden bij elkaar optelt, kun je zo driehonderd eredivisies vullen. Als het niet meer is. Vlogger of YouTuber zijn tegenwoordig ook beroepen waar kinderen kwispelend van enthousiasme voor opgeleid willen worden. Maar met een land vol YouTubers en zonder kijkers (want die zijn dus YouTuber) verdient er natuurlijk niemand iets. Dit zijn slechts twee voorbeelden van beroepen die slechts een fractie van de kinderen zal kunnen uitoefenen. De wereld vraagt niet enkel om coolio’s, er moet ook nog écht gewerkt worden.
Voortschrijdend inzicht
Gelukkig stellen mensen hun visie vaak bij, en dat is bij beroepskeuze niet anders. Zo had ik zelf gauw genoeg door dat ik niet de juiste hoeveelheid bravoure en kwaliteiten had om te slagen als zanger of acteur. Dit zijn mijn hobby’s geworden, en ondertussen vond ik een vak waarin ik mijn ei toch wel een beetje kwijt kon. En zo zal het de jeugd ook vergaan: ze groeien op, ontdekken dat de wereld anders in elkaar zit en niet enkel om hen draait, en kiezen dan een baan die bij ze past. Of waar ze toevallig in rollen. Of, helaas, de enige baan die er nog is. Ze gaan werken om zichzelf te onderhouden. Dat vind ik persoonlijk een beetje triest, maar zo is het leven. Moeten we ze dat dan niet nu al vertellen, hoor ik je denken. Nee, laat ze nog maar dromen zo lang het kan.