Lief zijn
,,Wauw, wat ben je dun geworden!” Om haar uitroep kracht bij te zetten blijft ze enkele seconden met open mond naar me staren en zet ze haar handen aan weerszijden van haar gezicht. Zo van: je gezicht is zelfs ingevallen. Ik geloof niet dat dat nu perse waar is. En ik weet ook even niet zo goed wat de juiste reactie hierop is. Ik denk erover te doen of ik gek ben en te antwoorden met ‘Dank je. En het ging helemaal vanzelf!’. Maar ze komt al met een follow-up: ,,gaat het wel goed met je?” Ik overweeg een moment om expres in huilen uit te barsten en allerlei mogelijke redenen op te sommen waarom het leven zwaar is en ik mezelf uithonger. Ik kan dat, neptranen oproepen als het me goed uitkomt. Maar ik doe het toch maar niet.
Let wel: ik ken deze meid niet. Ze is een vriendin van een vriendin en ik zie haar soms op verjaardagen. Zoals ook nu, in een cafe in Amsterdam. Maar ondanks onze beperkte band, voelt ze zich uitgenodigd om hardop te oordelen over mijn uiterlijk. Met de beste bedoelingen wellicht. Maar je kunt je afvragen wat die bedoelingen zijn en op welke manier deze opmerking een positieve bijdrage kan zijn.
Ik heb mijn winterjas nog altijd aan en m’n sjaal om. Ik heb daaronder een skinny jeans aan en een aansluitend shirtje dat ik in mijn taillebroek draag. Allemaal strak dus. Ik ben me uiterst bewust van haar priemende ogen als ik mijn jas uittrek. De omringende meiden kijken gezellig mee.
Ik schiet in een compleet onnodige verdediging: ,,Oh ja, een beetje een drukke tijd achter de rug. En ik dans veel en borrel weinig. En ja, ik eet wel hoor. Maar goed, ik val nu eenmaal gewoon af.” De volgende to go to response is me verstoppen. Ik sla m’n armen over elkaar en hou ze voor m’n middel. ‘Had ik nu maar een meer verhullende outfit aangetrokken,’schiet door m’n hoofd terwijl ik er enigszins ongemakkelijk bij sta in de kroeg.
Kunnen we, nu we dan toch nog enigszins in de ‘goede voornemens flow’ zitten, afspreken dat we lief zijn voor elkaar? Dat we minder oordelen? Dat iedereen zich mag laten zien en niemand zich hoeft te verstoppen? Dat we niemand het gevoel geven dat er iets mis is met hem of haar? En dat als we ons echt zorgen maken, bijvoorbeeld om het gewicht van onze naasten, we ons afvragen 1. of we de juiste persoon zijn om het aan te kaarten, 2. of dit het juiste moment is en 3. of dit de juiste manier is.
Intussen werk ik aan een betere manier om oordelen te ontvangen zodat ik me niet meer hoef te verstoppen in een hoekje van de kroeg. Ik oefen hard op mijn vernietigende neplach, een krachtige haar-flip, en mijn vertraagde Beyonce-walk om de oordelende partij beduusd achter te laten.