Lieve ik,

Hoe vaak heb jij je doodskist overgeverfd?
Hoeveel vrienden heb je onterfd? Kerf je
de data van de rampen die je overleefde
op de zijkant van een didgeridoo
want hoe zwaar het leven
ook wordt, er zit nog even
zoveel melodie in
als lucht in je
longen.

Blaas je nog steeds je zwemvleugels op
voordat je de nooduitgang heb gevonden?
Klamp je vast aan plastic overschoenen
en de geur van chloor, zelfs nu de tegels
van alle badkamers al lang zijn opgedroogd?

Draag je tatoeages van de gedachtengrenzen
die je overschreed nadat de stempels in je
paspoort vervaagden en de stickers op je
koffer slechts nog aandenkens waren
aan hoe je bagage je aan banden heeft gelegd?
Ging je uiteindelijk nooit verder weg
dan de zekerheid van een Amerikaanse
koelkast met een ijsblokjesmaker?

Bekleed je hem van binnen met fluweel
of zijn katoenen truien
waarin je de wereld kan buitensluiten
nog altijd je toevluchtsoord
op lange vluchten waarin je minder leest
dan je van plan was en je steevast
je dromen vergeet maar LSD nemen
is valsspelen, ook al zijn je tatoeages
van citroensap.

Heb je ooit geleerd dat het geen zin heeft
zo je lichaam te beschrijven
als ze toch niet naar je kijken
en dat de zuurstof in je longen
ervoor zorgt dat de vlammen
naar binnen slaan
en dat je handdoeken impregneren met
wasverzachter niet hetzelfde is
als lief zijn
voor jezelf
en dat het best wel
mogelijk is dat je dit
over dertig jaar leest
en niet meer weet
wie ik ben