Malloot

Zo’n moment dat je lichaam de situatie eerder bevat dan je brein: acute hitte als alarmsysteem, hier is iets geks aan de hand. Precies zo’n moment ervaar ik tijdens mijn sollicitatiegesprek bij Kaf. Een seconde later doet m’n hoofd weer mee: ik ken die jongen ergens van en ik weet donders goed waarvan. Hij steekt zijn hand uit en ik doe geheel automatisch hetzelfde. ‘Aangenaam’ enzo.

We praten wat over motivatie, onderwerpkeuze, de dingen die je bespreekt tijdens een sollicitatie, drinken een kopje koffie en ondertussen probeer ik me uit alle macht te herinneren hoe het nu precies zat. Ben ik nou gek? Hij lijkt geen schijn van herkenning te hebben. We praten nog wat over werk en meer van dat. Ik wil me zo ontzettend graag herinneren wie en hoe het eindigde voordat ik dingen oprakel. Het lukt me onder deze omstandigheden niet en ik glimlach maar terug.

We bedanken elkaar voor het ‘aangename gesprek’ voordat ik eruit ben hoe het nu allemaal zat en we springen weer op de fiets. Al fietsend vis ik m’n telefoon uit m’n zak om een gemeenschappelijke vriend lastig te vallen met mijn onbestemde gevoel. ‘He joh, ik ken die vriend van jou!’ app ik hem, ‘Nee, dat meen je niet’, ‘Jaha, wij hebben negen jaar geleden gedate!’

Na acht jaar in een relatie, gebeurt dat nu eenmaal niet meer, dat je nog voormalige dates tegen het lijf loopt. Dit was een leuk geintje van het lot. En als je er niet op berekend bent, dan doe je maar of het simpelweg niet zo is en voer je een beleefd sollicitatiegesprekje. Om een seconde later te denken: oh noo, ik gedroeg me als een malloot. Waarom zei ik niet gewoon ‘he hoi, leuk je weer te zien’.

En dat stomme gevoel duurt tot ik weer een app krijg van die gezamenlijke vriend. ‘Haha, hij zei hetzelfde over jou.’ Gelukkig ben ik niet de enige malloot. En gelukkig ben ik ondanks deze interessante voorgeschiedenis welkom bij Kaf.