Monsieur Stin#2: “mais je ne me suis pas écarté”

Monsieur Stin wandelt als elke dag over zijn voetpad als hij vanuit de verte iemand ziet verschijnen. Dit is nog altijd zijn wandelpad, geen denken aan dat hij iemand tegen wil komen. Het blijkt alleen geen “iemand” maar een “iets”. Een stoomwals, die heel traag over het wandelpad op monsieur Stin komt afgereden. De grond onder de wals knarst en kraakt terwijl het gevaarte dichterbij komt.

Je kan je afvragen wat een stoomwals te zoeken heeft op een wandelpad. Er is immers niets om te stoomwalsen. Belangrijker is dat de bestuurder, een man die niet meer kan remmen, monsieur Stin heftig maant om weg te stappen. Hij zit geestdriftig te gebaren en schreeuwt zo hard dat zijn kop rood aanloopt. Dan kent hij de beruchte koppigheid van monsieur Stin nog niet. Voor hem zou het van de zotte zijn dat hij ook maar een millimeter toe zou geven. En zo eindigt onze anti-held onder de stoomwals.

Eerst worden de botten in zijn tenen, voeten en benen in miljoenen stukjes gebroken. Daarna versplinteren zijn knieën, heupen, rug, ribben… Monsieur Stin moet onverdraaglijke pijn lijden die ik met geen woorden kan beschrijven. Of misschien wordt de pijn over de pijngrens geduwd en is er niets meer om te voelen. Ik heb geen ervaring met het verpletterd raken onder een stoomwals, dus ik durf het niet met zekerheid te zeggen.

Ik weet wel waar monsieur Stin nog aan dacht. Toen de stoomwals zijn schedel bereikte en zijn hersens naar buiten perste, moest de dwarskoppige monsieur Stin denken aan vijf woorden, die gevuld waren met triomf en trots. Want monsieur Stin is de enige persoon ter wereld die, voordat hij platgewalst en wel op zijn voetpad ligt, nog met triomf en trots denkt: “maar ik ben niet opzij gegaan”.

Mis niet de volgende aflevering van monsieur Stin, waarin hij naar de dierentuin gaat!