“Weet je wat jij moet doen… Je moet gaan vloggen.” Voor me staan twee volwassen kerels, hun vingers in de hoek van een denkbeeldig beeldscherm. Het zijn televisiemannen, publieke omroep. Ze turen door het venster van vingers. “Ja, je hebt er het gezicht voor en het perfecte thema: dertig worden.” Het is drie uur ’s nachts, we staan in de hal van Paradiso. Om ons heen zwerven massa’s tieners en uit de zaal klinkt Drank en Drugs. Met z’n drieën zijn we een jaar of 130. Oftewel, te oud voor deze tienerdisco. “Dertig worden is alleen niet zo’n ding voor mij”. zeg ik.

Misschien komt dat doordat ik me nog steeds achttien voel.

Ter illustratie:
Afgelopen weekend ging ik met mijn jeugdvriendin Sterre naar Maastricht. We zijn dit jaar 25 jaar bevriend, dat moet gevierd worden. Ik haal haar op in mijn roestige Citroen Saxo uit ’96. “Wauw, wat een mooie auto!” roept ze uit. “Je hebt zelfs een open dak!” In feite slechts een dakraam. Een jongeman die net langs loopt, trekt een wenkbrauw op bij die enthousiaste uitroep. We tuffen in mijn rammelbak – die ik voor 500 euro contant kocht – naar het zuiden. We kunnen in de logeerkamer van vrienden van de oom van Sterre slapen. Geregeld via haar ouders. Een Air-bnb bleek wel erg duur te zijn.

Terwijl we onze logeerspullen uitladen en ik alle drie de autodeuren een voor een met de hand afsluit, krijgen we de slappe lach. Allebei 29. Staan we dan, bij de kennissen van de oom van Sterre omdat we geen geld uit willen geven aan een hotel.

Als je mij tien jaar geleden had gevraagd hoe mijn leven eruit had gezien had ik vermoedelijk zoiets gezegd als: leuk koophuis, uitdagende baan als leidinggevende, behoorlijk salaris, klein doch pittig autootje, waarschijnlijk met man. Maar het liep anders. Crisis, dromen volgen, dat soort dingen. De samenvatting luidt: gehuurd zolderkamertje, freelance job als journalist, bijpassend salarisje, roestbak en vrijgezel.

Diezelfde avond proberen we binnen te komen bij een dansvoorstelling. Volledig uitverkocht, maar wie onder de dertig is, kan niet opgehaalde kaartjes last minute voor een schijntje kopen. Yay, we got in! Mooi dat we nog geen dertig zijn. Na de prachtige voorstelling gaan we zelf de dansvloer op.

Terwijl we met onze armen in de lucht losgaan op – tja – toch weer Drank en Drugs, lopen we plots onze oude balletleraar tegen het lijf die ons, als eeuwig giechelend duo, direct herkent. Onze oh zo mooie dansleraar, met groene ogen om in te verdrinken, lippen als kussentjes en een zachte stem waarmee hij ons week na week in vervoering bracht. De dansleraar die onze lessen net even iets leuker maakten en ons altijd net iets te sensueel aanraakte om ons in de juiste balletposities te helpen. “Hm, ik heb nooit geweten dat hij niet op vrouwen valt.” concludeert Sterre ietwat beteuterd als we weer afscheid van hem nemen. Een nieuwe giechelgolf. Wat zei ik, achttien? Ik voel me nog steeds vijftien.