Drie levens op negen stoelen, ieder twee stoelen overlatend tussen de bezette plaatsen. Onbekenden, dus niet te dichtbij komen. Twee van de drie luisteren muziek, misschien wel dezelfde muziek, ze zullen het nooit weten. Een verloren gegane vriendschap zonder ooit kennis gemaakt te hebben.

Spaans, een meisje. Vijf, misschien zes jaar oud maar nog wel op de arm van haar vader. Ze wil wel maar kan niet meer, de vermoeidheid van een kind is altijd ongewenst, maar onmiskenbaar. Met grote ogen en een trillende onderlip laat ze haar vader door haar ravenzwarte haren strijken. ‘Sh sh, cariña …’

Een vlotte overgang naar Brits Engels, ruzie om een aankoop. Het jongetje van 12 kijkt ook naar het Spaanse meisje terwijl boven zijn hoofd de nasale klanken op elkaar klappen.

Tijd om de benen te strekken.

Een man in het wit met een cirkel als hoofd op een grijze achtergrond. De bril is halfwarm, maar niet van de voorganger. Het is er precies té stil, zodat in het aangrenzend hok een door porselein gedempte scheet tegen de gewreven muren kaatst. Gesmoord lachten vanuit de cabine aan de overkant, het geluid van een krant die wordt omgeslagen. ‘Lotus professional’, voor de professionele veger, maar omdat er geen beambte klaar staat om de klus voor je te klaren wordt blijkbaar iedereen professioneel geacht. Al doende leert men.

Een mus strijkt achter het glas neer op een staaldraad. We kijken elkaar aan, maar hij is nerveus en kijkt weg. Binnen en buiten vervagen, want dieren horen achter glas.

Ah! Een nikon D50 met Sigma 180-250mm lens, pardon, een Japanner.

Ondertussen halen Gerd en Uli voor de ontelbaarste maal hun rare capriolen uit, kauwend gadeslagen door levens op stoelen. Niet te dichtbij, tenzij bekend, dan heel dichtbij.

Cola, of geen cola? Cola.

Stoelen zijn niet monogaam, maar sommigen wisselen sneller van partner dan anderen. Gerd en Uli maakt het niks uit, die springen wel.

Nog een Japanner! Dat is toch een aardige score.

Een goede snor, verveelde meisjes, sokken in sandalen. De kunst van het je zo onappetijtelijk mogelijk aankleden wordt door velen goed verstaan. Aangebrande melk met een koffiesmaak, maar ach, het is gratis. Vertwijfeling bij cola, waarom schildert niemand dat? Cola kopen met gratis koffie binnen handbereik, de ijzeren greep van de commercie.

Oke Gerd, nu is het genoeg. Uli, zullen we eindelijk stoppen? Onhoudbaar die kerels. In Duitsland weten ze wat propaganda is, en niemand heeft de afstandsbediening.

Vijf voor twaalf, nog drie kwartier. Airport München is zo gek nog niet.