Perfect

Zo zit ik weer eens gedachteloos te scrollen door honderden schijnbare levens waar ik verder meestal niets mee te maken heb. Facebook biedt me weer eens de Af te raden Dagelijkse Hoeveelheid bullshit. Goed wetende dat ik er zelf ook wel eens een schep opgooi in de ogen van menig ander scroller. Af en toe kan ik wel eens ergens om lachen of ontroerd zijn. Of beter nog. Het levert wel eens stof tot nadenken. Dáár doen we het voor, mijnheer. Neem bijvoorbeeld deze status op de tijdlijn van een paar kersverse (hoezo is een kers ook verser dan enig ander fruit?) ouders: “Ze heeft tien tenen en tien vingers en ze is perfect”. Een boude stelling, vraag je je af? Absoluut niet. Een torenhoog cliché eerder. Als ik ooit een kind op de wereld zet, dan denk ik dat ik maar iets zeg in de zin van: “Ze/hij heeft één hoofd en is perfect”. Dat scheelt weer een aantal keer tellen en staat me toe toch weer net even anders te doen.

Eeeeventjes de uniekeling uithangen. Zoals iedereen. Wat me fascineert aan de facebookstatus is dat woord “perfect”. Wat maakt dat deze baby die nog niets heeft bewezen en die er voorlopig nogal verfrommeld uitziet zomaar als perfect wordt beschouwd? Argumenten kunnen zijn dat ze ogen heeft die kijken, een neus die kan ruiken, benen waarmee ze straks kan lopen, zoals vermeld beschikt over tien tenen en evenveel vingers én voortreffelijk haar luier kan volpoepen. Ok … dat hebben en kunnen jij, ik en tig mensen die we kennen toch ook? Maar perfectie blijkt een variabel gegeven te zijn dat zich doorheen de jaren steeds complexer gaat gedragen. Eén dag ben je de perfecte creatie en denk je dat contract binnen te hebben gehaald. Mooi haha!

Dan word je ouder en worden er telkens meer bijlagen en clausules aan je perfectheidscontract toegevoegd. “Hey … wacht effe … ik dacht dat de deal rond was …?” Mooi niet haha! Zorg maar dat je uitmuntende cijfers op school behaalt, passioneel honderd hobby’s beoefent, 24/7 fun met friends beleeft, geen poriën hebt, unieke reizen maakt en een stijlvolle, uitdagende baan bemachtigt. Op zijn minst. Ja, je moet er wel wat voor over hebben. Maar niet als baby. Dan mag je gewoon “zijn”. En wat je perfect maakt is de liefde van je ouders.

Waarom spelen we het niet gewoon altijd zo? In plaats van perfect proberen te zijn, perfect lief te hebben. Gewoon de focus verplaatsen. De baby in de rest van de mensheid gaan koesteren. En op onze beurt ook de geliefde baby zijn. Trouw aan onszelf. Wat een mooie wereld zou het zijn. Terwijl ik denk “Goed idee, Jasmine! Doe het en win de Nobelprijs on the fly” scroll ik alweer voorbij gruwelijke berichten over moordende IS-strijders en het Joods-Palestijnse conflict. Het wordt wel erg hard zoeken naar die baby’s …

Ik vind voorlopig enkel de perfecte quote: “In writing, you must kill all your darlings”. Dank je, William Faulkner, ik denk er inderdaad maar even over na.