De verrukkelijke verschrikking van een projectdag

Om kwart voor acht duikt de meester nog even in de van tevoren verspreide handleiding. Hierin leest hij dat hij tussen de gezamenlijke opening (“kick-off”) en afsluiting vijf activiteiten met zijn klas dient te voltooien. De bijbehorende leskisten zijn nog niet op school. Hopelijk komen de materialen nog voor schooltijd aan, dan is er tenminste nog een beetje voorbereiding mogelijk terwijl hij quasi-geïnteresseerd naar het zoveelste ongeïnspireerde weekendverhaal luistert.

Maar neen. De spullen arriveren vlak na het begin van de schooldag, even voor de opening, die op de andere locatie van de school plaatsvindt. Rustig, rechtdoor, zonder akkefietjes vijf minuten lopen is een utopie, zo blijkt maar weer. Het kolkt en vliegt alle kanten op. Zonder toestemming of enige vorm van voorzichtigheid worden straten overgestoken, alsof je naar Jackass Junior© zit te kijken. Vervolgens is het genieten van een rumoerige opening, geleid door een tweetal techneuten met weinig gevoel voor het opwekken van betrokkenheid bij kinderen.

Eenmaal terug in de klas worden de ongenummerde kisten (handig!) aan een spoedonderzoek onderworpen. Ja! Deze eerst. Snel kijken hoeveel erin zit. Oh kak, eerst nog ochtendpauze. En weer door: theorie op ze afvuren. Groepjes maken. Uitdelen. Coachen en corrigeren, complimenten en dreigementen behendig afwisselend. Stop! Evalueren, kort en te bondig. Opruimen. Door naar de volgende! Nu moeten er viertallen gemaakt worden, anders hebben we te weinig spullen. We denderen door. Dit groepje is klaar, dat groepje nog niet. Help elkaar! Niks te doen? Hier, ruim mijn kopje maar op. Waar de teamkamer is? Hoe kun je hier nu al zeven jaar op school zitten en niet weten waar alle leerkrachten naartoe gaan als het pauze is? Afijn, kun jij even meelopen met deze nitwit? Dank je! Oei, de tijd. We moeten stoppen jongens, anders halen we het niet voor de afsluiting!

Met nog 1,5 activiteit te gaan sluiten we af. Want die afsluiting is strak gepland, er zitten immers meer groepen op school. Hee leuk, een kettingreactie. Wat zeg je? Die was er twee jaar geleden ook al? Net als de helft van de activiteiten? Wat… onhandig! Maar jammer dat ik dat niet eerder wist, want dan had ik wat kunnen weglaten. Oh, je hád het al gezegd? Dan zal ik wel even afgeleid zijn geweest. Sorry.

Oké mensen, de quiz kunnen we niet meer doen maar ik denk dat ik daar morgen nog wel een gaatje voor vind. Stoelen aanschuiven, prematuur ontvangen certificaten mee naar huis en tot morgen!

Projectdagen: kapotmakerij. Maar er wordt nog maanden over nagepraat en niet snel vergeten. Op zulke dagen leren kinderen waardevolle dingen. Tijdens deze activiteiten ontdekt Djilano dat hij fietsenmaker wil worden. En Fleur ervaart de werking van stanleymessen en drukverband. Dan moet je de stress en frustratie op zo’n dag maar gewoon voor lief nemen. Dit is het mooie van ons beroep. Toch?