Liam heb je wellicht al eerder gezien, in dit filmpje. Ik heb Liam leren kennen bij Poetry Circle, hoewel ik betwijfel in hoeverre je van een ‘leren kennen’ kan spreken bij zo iemand als Liam. Ik raakte geïntrigeerd door hoe zijn brein werkt (ik geloof dat ik na een paar biertjes zelfs aan hem heb opgebiecht dat ik wel eens in zijn hoofd op vakantie zou willen gaan). We besloten samen een experiment aan te gaan: een gitaar, een microfoon, een Liam, een Monique en kijken wat er dan gebeurt…
En dit is wat er gebeurde: mijn in een dronken bui opgebiechte wens werd vervuld. Ik stapte de schuur binnen, waar deze opnamen zijn gemaakt, en waande mij in Liam’s brein. Zoals het een goede toerist betaamt, heb ik mijn ontdekkingstocht met mijn camera vastgelegd.
Waarom ik dan vervolgens voor dit gedicht koos, weet ik niet zeker. Ik heb er geen moment over getwijfeld. Toch vind ik het lastig te benoemen, maar ik ga een poging doen. Ik denk dat Liam op bepaalde vlakken mijn absolute tegenpool is: iemand die zonder verontschuldiging zijn plek in de wereld inneemt. Hij is daarin niet alleen mijn tegenpool, maar ook mijn ambitie. De ambitie om de pijn van het vierkante blokje dat probeert zich door het ronde gaatje in het deksel van de blokkendoos te wurmen en het schuldgevoel over dat dat maar niet wil lukken, achter me te laten. De ambitie om je gitaar naast je snowboard te bewaren, je fiets onder een schilderij te parkeren en een ladder naar nergens te beklimmen. Ik verlang vaak terug naar de hokjesblindheid van onze kindertijd, maar dan met de handelingsbekwaamheid van het volwassen zijn. Volgens mij is dat waar ‘Quarantaine’ over gaat. Maar pin me er niet op vast.
We zijn immigranten voor de ingang van een hippe discotheek.
We wachtten op later, als er plaats voor ons is
mogen soms even op de schouders over de rij heen kijken
als richtlijnen gevolgd worden:
niet te veel snoepen, tanden poetsen en je fantasie in de speelkamer laten
want binnenstebuitengekeerd zijn wij
besmettelijk als de pest in een parallel universum waar niemand tegen naalden kan.
Weet je nog, toen Atlantis in een aquarium lag
en wij ademden onder water als in de bek gekeken paarden?
Dat waren nog eens tijden, jaren waarin wij
ons van geen koloniale schuld bewust
niet vaak genoeg de handen wasten
sabbelden op knuffelberen.
Onze ruggegraten zijn rechtop gegroeid
met grafstenen in het gareel gebracht.
Hier rust eerste schooldag
Vandaag doop ik je opnieuw, in een ander aquarium.
In de naam van alle huiden die ooit de jouwe raken
nu je binnenstebuiten
beter aaibaar bent.
Wat een mooie tekst! Dat zegt Liek, de moeder van Liam. Wellicht omdat zij de wegen herkent die het brein aflegt, in het gezelschap van emoties & ervaringen. Een stukje verbinding in een soms eindeloos onoverzichtelijk landschap…
Wat een mooie tekst! Dat zegt Liek, de moeder van Liam. Wellicht omdat zij de wegen herkent die het brein aflegt, in het gezelschap van emoties & ervaringen. Een stukje verbinding in een soms eindeloos onoverzichtelijk landschap…