We mogen weer! (een beetje)

De afgelopen zes (!) weken heb ik gewerkt zoals ik nog nooit heb gewerkt. Dit zal voor meer mensen gelden. Het onderwijs heeft echter veel aandacht gekregen de afgelopen tijd. Leerkrachten kregen eindelijk de kans om hun ict-skills aan de kinderen te laten zien, er werd gerept over onderwijsachterstanden die moesten worden ingehaald én er was rond deze leeftijdscategorie (basisschool) al de hele periode de meeste onduidelijkheid. Mochten kinderen nou wel of niet samen spelen? Buiten? Binnen? Buiten geen 1,5 meter en binnen wel? Of andersom? 

Toch ben ik eraan gewend geraakt. Elke dag treffen mijn leerlingen en ik elkaar in Hangouts Meet. Ik kan zien hoe het met iedereen is, wie er netjes achter een bureau zit en wie in de woonkamer. Van een aantal kinderen zie ik alleen maar de voorletter: zij zetten hun camera liever niet aan of hebben er geen op het apparaat waarmee ze online zijn. De kinderen waren er nog veel sneller aan gewend dan ik, moet ik zeggen. Althans, het stukje online komen en de Grid View installeren zodat ook zij iedereen tegelijkertijd in beeld konden krijgen. Het online werken verliep niet bij iedereen vlekkeloos: ik heb menig mailtje of belletje met ouders moeten plegen om uiteindelijk iedereen goed op te starten en aan de gang te houden.

Maar nu mogen wij, de leerkrachten en leerlingen, als eerste weer een beetje normaal gaan doen. Weliswaar wordt geadviseerd om slechts met halve klassen te werken, maar… Yes! Ik heb er zin in! Het lijkt me te gek om mijn leerlingen weer in levenden lijve te zien, ze tijdens de uitleg ook echt in twee seconden de beurt te kunnen geven, ze te zien lachen om elkaars opmerkingen en samen te zien werken aan uitdagende opdrachten. Hun schoolloze tijd heeft langer geduurd dan een zomervakantie!

Ik zie wel een aantal beren op de weg die echt veel te dicht op elkaar staan. Is het echt veilig op deze manier? Moeten we dit risico nemen? Een journaliste die Rutte een vraag mocht stellen afgelopen dinsdag, maakte de beren groot en gevaarlijk. Zij stelde dat het onderwijspersoneel nog altijd geen proefkonijn wil zijn en dat ouders hun kinderen ook thuis zullen houden uit angst voor besmetting. Ik heb nog niet al mijn collega’s gesproken, dat gaat in deze tijd wat lastig. Ik denk dat wij altijd uitgaan van het goede en van mogelijkheden. Niet van beperkingen, niet van gevaren. Wij gaan ervoor! Dat deden we ook toen we niet naar ons werk mochten, dat doen we ook als we daar wél mogen zijn. Of dit alles een risico waard is? Ik denk van wel. We willen door, leerlingen en leerkrachten. En het mag van Mark en Jaap. Dus!