We leven in een prestatiemaatschappij. Alles is een wedstrijd. Zo ook poëzie. Afgelopen jaar deed ik mee aan een video poetry slam van stichting Weerwoord. Drie weken lang kregen de deelnemers op vrijdagochtend een opdracht en op zondagavond moest de video worden ingediend. Er werd een ranglijst bijgehouden waarin namen verschoven ten opzichte van elkaar. Superspannend. Maar ook confronterend. Want ik kwam er weer eens achter hoe ver ik kan gaan in het definiëren van mijn succes in termen van de oordelen van anderen. In dit geval een jury die ik niet eens aan kon kijken, die veilig achter hun eigen schermpjes hun oordeel konden vellen over mijn werk, over mij! In de derde week was de opdracht: ‘Hoe ver is te ver?’ en was ik flink gezakt in de ranglijst. Dus maakte ik dus een filmpje over hoe ver ik kan gaan in mezelf laten beoordelen, in de wereld zien als één grote jury die classificeert en rangschikt, in mezelf in bochten wringen om hoger op die ranglijst te komen. Ik heb de wedstrijd niet gewonnen.
