Voor Israël
“Hoe kun je nou voor Israël zijn!”, riepen zij woest uit. Ik begaf mij niet in islamitisch gezelschap maar tussen doodgewone Vlaamse studenten in het kleinburgerlijke Leuven. Zij konden het niet begrijpen dat iemand pro-Israël kan zijn. Deze houding is kenmerkend voor de verwerpelijke weg-met-ons mentaliteit die in Europa zegeviert.
De redenen om als Europeaan voor Israël te zijn, zouden zonneklaar moeten zijn. Wij moeten namelijk voor Israël zijn omdat Israël er voor ons is als hoeder van de westerse beschaving. De islamitische tegenstanders van Israël in het Midden-Oosten, met Hamas in de frontlinie, eisen de totale vernietiging van Israël. De reden dat Israël zo gehaat wordt, is niet omdat er een nieuwe staat is ontstaan op voorheen Brits mandaatgebied, maar omdat Israël een Joodse staat is en de westerse cultuur vertegenwoordigt.
Het Israël-Palestina conflict gaat ons dus allemaal aan. Het is een ideologisch conflict, een conflict tussen licht en duisternis. Maar “the lamps are going out all over Europe.” De collectieve zelfverloochening triomfeert reeds decennia lang. Zo schrapte de VVD zo’n veertig jaar geleden het artikel in het beginselprogramma van de partij dat stelde dat onze beschaving gebaseerd is op de joods-christelijke cultuur.
Met de continue kritiek op Israël heeft de Europese zelfverloochening zijn hoogtepunt bereikt, omdat juist Israël de typisch westerse liberale waarden verdedigt. Door Israël te veroordelen, veroordeelt Europa ook deze waarden.
En ondertussen neemt het anti-Joodse c.q. anti-westerse geweld in Europa met de dag toe, met de moordpartij bij het Joods Museum in Brussel, de bestorming van de Don Isaac Abravanel synagoge in Parijs en de aanslag op een man in het Zweedse Malmö, enkel omdat die een Israëlische vlag voor zijn raam had gehangen.
In Den Haag, de internationale stad van vrede en recht, kwam men massaal bijeen met borden waarop de Israëlische vlag in juxtapositie wordt gebracht met het hakenkruis. Ook werd de Hitlergroet gebracht.
Het lijkt erop dat de Europeaan eigenlijk geen Europeaan meer wil zijn. In dit postmoderne tijdperk van waardenomkeringen gedraagt de Europeaan zich als zijn antipode, denkend dat hij welwillend moet staan tegenover zijn ideologische vijand en zichzelf moet miskennen. Vandaar het ziekelijke geflirt met de pro-Palestijnse beweging waarbij zelfhatende westerlingen meelopen in optochten waarbij wordt gebruld: “Hamas, Hamas, Joden aan het gas!”
Europa verandert gestaag in het tegendeel van zichzelf, in een intolerant, gewelddadig en duister oord. Alleen Israël kan ons nu nog verlichting brengen omdat de Joodse staat als enige nog vrijheid en tolerantie te vuur en te zwaard verdedigt. Israël, geschoeid op westerse leest, is inmiddels hét ideaal geworden voor het richtingloze Europa, inderdaad het beloofde land, als de dappere schildwacht van essentieel westerse waarden waaraan Europa lafhartig verraad pleegt.
