De basisscholen zijn weer begonnen. Dat betekent voor alle kinderen weer vroeg uit de veren, netjes recht zitten en voor velen ook een nieuwe leerkracht.
Een van die nieuwe leerkrachten ben ik. Na zes weken vakantie – heerlijk – heet ik de kinderen breed glimlachend welkom in hun nieuwe lokaal. We maken kennis met elkaar middels kringgesprekken en spelletjes. De kinderen ontdekken hoe oud ik ben, wat mijn hobby’s zijn en dat ik van bier houd (handig weetje voor de laatste schooldag, anders word ik ondergedompeld in chocolade).
Tegelijkertijd leer ik veel over mijn nieuwe leerlingen: hoe oud ze zijn, op welke sport ze zitten en hoe erg ze hun konijn missen dat drie jaar geleden is overleden. Mooie trivia.
Na school komen de eerste ouders mij een hand geven en zich een beeld vormen van de persoon die hun vlees dit jaar in de kuip heeft.

Die persoon is een vreemde eend in de bijt, als je naar de cijfers kijkt. En dan heb ik het over het feit dat ik een man ben. Onlangs is de balans opgemaakt: een op de zes basisscholen in Nederland blijft verstoken van onderwijzend testosteron. Het is al decennia lang een trend: er staan steeds minder mannen voor de klas. Er zijn steeds minder mannelijke pabo-studenten. Daarnaast stevent een groot deel van de huidige generatie meesters af op de ultieme vakantie, hun pensioen. Er blijft geen man meer over.

Kranten en andere media schreeuwen moord en brand. Het is niet goed voor kinderen om enkel van juffen les te krijgen. Het Jeugdjournaal wijdt er een stelling aan: ‘Ieder kind moet een keer les krijgen van een meester.’ 85% van de reagerende jeugd is het met deze stelling eens.
We vinden het dus allemaal heel erg nodig dat er meer mannen les gaan geven aan de jongste spruiten van onze samenleving. Want voor je het weet ontstaat er een compleet gefeminiseerde maatschappij, en ‘dat moeten we niet willen met zijn allen’.
Her en der worden initiatieven in het leven geroepen om jonge mannen enthousiast te maken voor het beroep, maar tevergeefs. Volgens verschillende media willen mannen liever in een pak en een leaseauto iedere dag een aantal uren in de file staan, zittend op een wat dikkere portemonnee.

Ondertussen vind ik het heerlijk om de vreemde eend te zijn. Ja, je bent anders. Nee, je kunt op maandag niet met je collega’s over voetbal buurten. Maar ‘anders zijn’ kan ook in je voordeel werken: men vindt het goed dat je er bent. En over voetbal praten kan ik buiten mijn werk om ook wel met mijn vrienden.
Want – veel kinderen weten dit niet – wij leerkrachten hebben naast onze baan ook nog een leven.