Zomer 2020. De avond valt, maar het is warm genoeg om met wat vrienden in de tuin te blijven zitten. Veilig in de buitenlucht, op gepaste afstand. Er is een gitaar en iemand die erop kan spelen (Jordi de Backer). Er is bier, pen en papier. Onze buren hebben zojuist hun tuin verbouwd en stofzuigen sindsdien elke nacht, als het tuinbewonderende bezoek huiswaarts is gekeerd, de nieuwe tegels. We mogen nog niet naar de kroeg of het theater en ik werk vanuit huis. Het leger van mensen die in 2020 de rust hervonden en op zelfontdekkingsreis gingen groeit, evenals het leger van autodidact epidemiologen die menen met uitgestrekte arm en wijzende vinger het virus op afstand te kunnen houden. Er vormt zich een broeinest voor frustratie.
De ontspannen tune van Jordi’s gitaar geeft ruimte om die frustratie in woorden te vangen. En zo ontstaat wat inmiddels door ingewijden mijn ‘slamwinnend gedicht’ wordt genoemd. Ik heb er nog geen slam mee gewonnen, maar dat mag de pret niet drukken.
Een paar maanden later nemen we het nummer op tussen de gele muren van de kamer waar Jordi zelf ook regelmatig zijn frustraties op poëtische wijze aan het papier toevertrouwt. In mijn eigen huis, laat ik me inspireren door alle extra functies die onze woonruimte sinds het afgelopen jaar op haar schouders draagt: kantoor, kantine, winkelstraat, danszaal, sportschool, yogahok, studio en subtropisch zwemparadijs. Adem in… Adem uit…
