Famine-Farm ville

De laatste tijd word ik op Facebook overspoeld met filmpjes van mensen die de ALS ice bucket challenge doen. Het is een ingenieus idee; mensen geven ofwel geld aan de ALS stichting, of ze maken een filmpje waar ze een emmer ijswater over zichzelf heen mikken, en nodigen andere mensen uit dezelfde keuze te maken; “Creating social awareness” heet dat.

Het klinkt misschien wat raar dat je het geld schenken kan ontlopen, maar het slimme is dat je zo én geen cent uit hoeft te geven én toch het gevoel geeft dat je goed doet, en misschien nog wel belangrijker: dat je andere mensen laat zien dat je goed doet. Voor de ALS stichting is het een win-win; doordat het zo exponentieel verspreid schiet het aantal donaties omhoog, en het begrip van mensen omtrent de ziekte groeit waarschijnlijk ook.

Eigenlijk is het raar dat we toch graag wat spotlight mee moeten pakken als we andere mensen willen helpen. Comedian Doug Stanhope sloeg de spijker op z’n kop in een van zijn stand-up shows; “Just helping someone isn’t good enough; we want spotlight in this. It has to be about us, look at all the good I’m doing!” De ice-bucket challenge speelt hier briljant op in: “Kijk nou toch eens wat ik over heb voor het goede doel!” We worden verkozen door vrienden, mogen het tentoonstellen aan de wereld en doen goed door anderen te nomineren. Een grotere jackpot is er bijna niet.

En daarom wil ik hier graag mijn nieuwste idee pitchen: famine-farm ville (misschien niet de definitieve naam). Stel, je kan op Facebook een arm Afrikaans dorpje adopteren. Paar hutjes, mensen met honger, 1 uitgemergelde kip; dat werk. En op je Facebook kan je selecteren wat je wil bouwen in je arme dorpje; een waterput, een veldje sla, een schooltje, the whole shabam. Je nodigt wat vrienden uit om ook geld te geven en hoppa; het geld voor de put is er. Door jou wordt er nu een put gebouwd in een arm dorpje! En al je vrienden zien dat jij dat hebt geregeld! Badge op je tijdlijn. Virtueel schouderklopje. Een ranking die laat zien dat jij echt veel meer begaan ben met arme hongerdorpjes dan die hippie-eikel die met z’n wierrook constant de gang van je flat loopt vol te meuren. Tijdje later krijg je op Facebook ook nog eens een foto van jouw daadwerkelijke dorpje inclusief de door jou en je vrienden betaalde put. Weldoeners! Helden!

Het zou zomaar eens de sleutel kunnen zijn. Onze erkenningsdrang en behoefte aan spotlight combineren met goeddoen. De hongersnood en achterstand in de derde wereld tot een Facebook-spelletje maken. Op het eerste gezicht lijkt het grof en megalomaan; maar uiteindelijk… mensen zijn mensen. En als het goed doet, is het dan niet gewoon goed?