Zwartboek (Fuck it)

Woon een herdenking bij.

Vier vetgedrukte woorden op een crèmekleurig velletje papier. Onder de woorden staat een datum: 4 mei. Morgen zal het velletje met zijn voorgangers in de kartonnen doos met oud papier liggen. Maar voor het zover is gebieden de chocoladeletters mij – bij elk toiletbezoek – dat ik een herdenking moet bijwonen.

Het was vlak voor Kerstmis 2019, toen ik schoorvoetend over de drempel van de lokale Bruna (‘boekhandel’ mag je het niet noemen) stapte. De missie (het scoren van een leuke scheurkalender) was bij voorbaat gedoemd te mislukken. Elk jaar opnieuw gedragen de leuke scheurkalenders zich als pepernoten: je treft ze al in september aan naast de ‘back to school’ items, maar op 6 december zijn ze spoorloos verdwenen. Tegen beter weten in schuifelde ik naar het midden van de winkel. Naar de enige tafel waarop geen stapels ‘voetbalboeken’ lagen. In mijn ogen wisselden wanhoop, irritatie en berusting elkaar af: elke leuke scheurkalender was (zoals verwacht) uitverkocht en voor hetgeen wel verkrijgbaar was, moest ik eerst mijn drempelwaarde verlagen. Zo stond ik in de lokale Bruna (laten we het geen ‘boekwinkel’ noemen) mijn opties te wegen door telkens een scheurkalender van de stapel te pakken, te bestuderen en vervolgens terug te leggen. Op een gegeven moment bleef mijn rechterhand zweven boven de tafel, alsof ik de stapels agenda’s, notitieboeken en scheurkalenders die erop lagen onderzocht op hun energie, zoals een wichelroede zoekt naar water. Prompt daalde mijn vingertopje neer op de ‘#Fckit-scheurkalender’, hoogstwaarschijnlijk omdat de titel paste bij mijn gemoedstoestand: fuck it, alle scheurkalenders zijn kut dus wat maakt het uit? En zo geschiedde in chronologische volgorde: 1) fuck it, ik reken deze wel af. 2) Vrolijk -fucking – Kerstmis. 3) Ja sorry, fuck it, deze scheurkalender was de enige die ze nog hadden. 4) Hang jij ‘m op de wc? Fuck it, ik doe het wel.

Doe de muren van je huis gewoon zwart! (3 mei).

Oké #fckit-scheurkalender, overdenk ik de grote gitzwarte boodschap, maar welke muren bedoel je? Alle muren, of alleen die van het toilet? En wanneer moet ik de muren zwart verven? Vandaag? Moet elke toiletbezoeker dit bevel ‘gewoon’ uitvoeren, of is het alleen voor mij bestemd? Wat is er ‘gewoon’ aan zwarte muren? Heeft iedereen zwarte muren en is dit een opdracht om te conformeren aan wat normaal is? Of is dit juist een oproep rebels te zijn?

Zet de muziek voluit en f*ck de buren (2 mei).

Waarom zou ik dat doen, #fckit-scheurkalender? Jij ligt morgen veilig in de papierbak, maar ik moet verder leven met de gedachte dat ik me moedwillig zeer egocentrisch en antisociaal heb gedragen. Ik ben het, niet jij, die vol van schaamte de afkeurende blikken van de buren moet ondergaan.

Gooi eens weg wat je niet meer gebruikt (1 mei).

Dat bepaal ik – godverdomme – zelf wel, autoritaire #fckit-scheurkalender.

Zeg mensen gewoon eens goed de waarheid (30 april).

Eindelijk! Mag ik dan jou, #fckit-scheurkalender eens goed de waarheid vertellen? Al ruim vier maanden lees ik elke dag jouw autoritair tekstjes die mij opdragen om me als een egocentrische lul te gedragen. Bovendien zijn je zinnen grammaticale blunders die mijn sluitspier doet verkrampen van ongenoegen. Met een oranje streep onder je zinnen had ik 365 VVD-verkiezingsposters op m’n toilet gehad. Met puntjes tussen je woorden ben je een verzameling RUMAG. Als je chocoladeletters het woord ‘asieltsunami’ zouden vormen, dan ben je een Telegraaf-scheurkalender. Dus nee, #fckit-scheurkalender: ik heb genoeg van je bevelen, waarin je mij telkens opdraagt ‘gewoon’ asociaal te zijn en de buurt te terroriseren. Ik pik je betuttelende woorden niet over het bijwonen van een dodenherdenking. De tijd van befehl ist befehl is voorbij. Vanavond ben ik om acht uur twee minuten stil, omdat ik ervoor kies de doden te herdenken. Ik kies ervoor om de daden te herinneren van mensen die bang waren, maar zich niet lieten intimideren. Ik herdenk hen die vragen durfden te stellen en die belangeloos omkeken naar een ander.

En morgen (5 mei)? Morgen vier ik dat autoritaire slogans zich beperken tot mijn toilet – precies daar waar ze thuishoren.

Dit jaar ‘doe ik gewoon’ weer voor Sinterklaas de Fokke & Sukke-scheurkalender vragen. Ach fuck it.