Wearable technology: worden we daar beter van?
Ter voorbereiding op onze theatervoorstelling kijken we De Volmaakte Mens. In de vierde aflevering gaat het over human enhancement. Technologie die ons leven beter maakt. Eén van die technologieën is de wearable: draagbare technologie zoals een armbandje dat onze hartslag, bloeddruk en zweetproductie registreert. Wat betekent deze opkomende technologie voor ons, en voor onze voorstelling? We gaan erover in gesprek:
Walter: Hé Rutger, moeten we tijdens onze voorstellingen ook geen wearables dragen? Dan kunnen we het publiek laten zien wat deze technologie inhoudt, en kan het publiek tegelijk zien wie er van ons het meest gestrest is.
Rutger: Mwah … is het theater niet juist de plek om te doen alsof? Alsof je gestrest bent of juist niet. We moeten toch een rol spelen op het toneel? En zit het publiek wel te wachten op twee zenuwachtige mannen waarvan je live de bloeddruk, hartslag en zweetproductie kunt zien?
Walter: Dat laatste weet ik niet … maar wat betreft het eerste: misschien speel je met het dragen van een wearable ook wel een rol.
Rutger: Hoezo?
Walter: Nou, de wearable veronderstelt dat je meer kunt aflezen uit biologische variabelen dan deze variabelen zelf. Zo zou je hartslag iets zeggen over je stress-niveau, en je bloeddruk iets over je gezondheid. Door dit te accepteren en te geloven, speel je de rol van gekwantificeerde mens.
Rutger: De rol van gekwantificeerde mens …?
Walter: Ja, de quantified self. Dat is een soort personage waarbij de diepere waarheid zich via ‘biologische getallen’ openbaart. Deze rol is uitgevonden door de natuurwetenschappen, en drukt andere invullingen van wat stress en gezondheid is van het toneel. Zo bekeken is het dragen van een wearable dus juist wél een rol, en misschien wel een rol die in onze samenleving erg dominant is. In dat geval is het interessant om daar in het theater iets tegenover te stellen. Zoals een reeks vragen die morrelen aan de koppeling tussen getallen en gezondheid.
Rutger: Sowieso is het onderscheid tussen ‘een rol spelen’ of ‘jezelf zijn’ nogal star. Je zou het ‘dualistisch’ kunnen noemen, dat typische denken in tegenstellingen waar wij in het Westen patent op lijken te hebben. Weet jij wanneer je jezelf bent? Als je uit je slof schiet en de fatsoensnormen even vergeet, was je dan even niet jezelf, of was je dat nu juist wel?
Walter: Wat denk jij?
Rutger: Ik denk dat het leven van een mens niets anders is dan een spel en alle rollen die je speelt zijn bij elkaar jezelf. Maar de vraag die ik jou wil stellen is: welke rol wil jij op het toneel spelen? En past daar een wearable bij of leidt zo’n ‘objectieve’ meter alleen maar af?
Walter: Dat zijn precies de vragen die we in het theater gaan stellen.
Voor hun theatervoorstelling ÜBERMENSCH zijn Rutger en Walter op zoek naar de ultiem maakbare mens. Deze columns vormen het verslag van hun zoektocht.