De geluksafwachter

Daar heb je hem weer, de geluksafwachter. Hij doet geen zak, daarom heeft hij tijd genoeg om werkelijk ieder Facebookbericht naar zijn eigen verschrikkelijke situatie te praten. En beter nog, naar het gespreide bedje waar zijn grote tegenpool en vijand in terecht komt, de gelukszoeker.

Want waar de gelukszoeker zijn hele leven op het spel zet, zijn hebben en houden achterlaat en zijn toekomst in de handen van anderen legt, pakt de geluksafwachter het anders aan. Hij wacht. Of het nou is op het veel te lage loon dat zijn baas hem iedere maand betaalt, of het prima loon voor de hondenbaan die hij heeft; de geluksafwachter wacht. Heeft hij geen baan, dan wacht hij tot de overheid hem helpt. De geluksafwachter doet niets. Geluk is niet iets dat je zelf maakt, geluk is iets waar iedereen recht op heeft. Mits je dezelfde huidskleur hebt natuurlijk.

De gelukszoeker heeft een andere instelling. De gelukszoeker weet dat er zelfs voor de poorten van de hel een lichtje schijnt. De gelukszoeker wacht niet op wat er komen gaat. Hij doet er alles aan om zelf te bepalen wat er komen gaat. De gelukszoeker stapt in een bootje en vertelt tegen zijn dochtertje dat het goed gaat komen, omdat hij een kans ziet. Een uitweg. Hij verblijft maanden in een oude kazerne en wordt met de nek aangekeken door het dorp. Maar de gelukszoeker is dankbaar en houdt vol. Omdat hij weet dat hoe moeilijk het ook is, hij – of in ieder geval zijn kinderen – een betere toekomst kunnen krijgen.

Als we eens niet praten in termen als ‘allochtoon’ en ‘autochtoon’, maar de geluksafwachter naast de gelukszoeker zetten, zouden we dan niet heel anders oordelen? Welke mentaliteit levert meer op voor de economie? Welke mensen helpen het land vooruit? Welke mensen wil je om je heen hebben? Ik zou het wel weten. Doe mij maar wat gelukszoekers erbij!