De toon der gekwetsten

De Efteling is knus, gezellig, lavig, en ook … ja, racistisch. Figuurtjes in de attracties Monsieur Cannibale en Carnaval Festival zijn te stereotiep en hebben daarmee de toorn van actiegroep Stop Oppressive Stereotypes over zich afgeroepen. De actiegroep maakt zich zorgen dat de houten poppen een genocide ontketenen en schrijft daarom in een open brief op het altijd genuanceerde en constructieve Indymedia:
This is because the staircase of oppression starts with stereotypes and can eventually end in genocide. […] We, Action Group Stop Oppressive Stereotypes, are calling on your foundation to stop indoctrinating children with oppressive stereotypes and to remove all forms of these disgusting racist images from the public spaces within your park.
Of de actiegroep een punt heeft weet ik niet, het is een tijdje geleden dat ik in de Efteling was. Wat ik wel weet is dat een dergelijke oproep tekenend is voor de toenemende mate waarin men zich in onze samenleving het recht toe-eigent om de ánder verantwoordelijk te houden voor zijn of haar eigen gevoelens. Zwarte Piet is racistisch, een genderneutrale wc erg nodig, en we zijn bij de zesde iteratie van het woord buitenlander in de euphemistic treadmill aangekomen (het is nu medelander als ik me niet vergis). En, als er dan een mooie reden is gevonden om gekwetst te zijn, dan is het tegenwoordig bon ton om dat te uiten op de zure, ongenuanceerde, en vooral onconstructieve toon der gekwetsten. Een beetje zoals een kind van vier oncompromisloos op de grond stampt wanneer het rode zuurtje toch niet naar aardbei smaakt.
Dus, tijd voor een vrolijk tegengeluid. Een fijne, licht verteerbare, en vooral niet zure column over gekwetst zijn (niet klikken als je snel gekwetst bent):
Ze was best wel beledigd dat ik dat zei. Dat kan kloppen want ik had haar een koe genoemd, en zonder disrespect voor de beestjes; dat is doorgaans een belediging.
– Beledigd