Elke dag sterven 180.000 kinderen aan oorzaken die makkelijk te voorkomen zijn. Elke 3.6 seconden sterft iemand van de honger. Niet ‘Ik ga echt dood als ik nu niet snel een chocolate chip cookie krijg!’, maar gewoon echt … dood. Mensen worden onderdrukt, vrouwen worden verkracht, moorden worden gepleegd. En ten midden van dit alles ben ik best gelukkig.

Hoe kan dat? Als kind zei ik ooit toen ik me afvroeg waarom niemand wat deed aan al deze schrijnende zaken: ‘Als er ooit een dag komt dat ik er ook niets meer om geef is dat de ergste dag van m’n leven’. En op een goede zondagochtend op de wc op m’n 16e besefte ik me het opeens… die dag is nu. Het raakte me niet meer. Tuurlijk, voor ik van de pot stap zijn er 100 mensen overleden aan hongersnood, maar ik lig er niet meer van wakker.

Fast forward naar nu; het zit me toch niet lekker. Niet dat er zoveel leed op de wereld is, maar dat het me niet echt raakt. Is dat wel zo? Puur qua gevoel geef ik er namelijk wel om. In mijn hoofd ben ik begaan met de mens, en met onnodig lijden, en met arme kinderen in arme landen, en dieren die een kutleven hebben en daarna bruut worden geslacht omdat ik graag een stukje vlees op m’n bord heb.

Maar hoe kan ik zeggen dat ik er echt begaan mee ben? Dit spreekt namelijk totaal niet uit mijn acties. Ik eet dagelijks vlees, ik zet me niet in voor arme kindertjes, ga niet op werkvakantie in Bolivia, ik doe helemaal niets! Nou ja niets … ik geef 3 euro per maand aan Novib (geloof ik, het kan ook een ander doel zijn). Ooit door een mooie dame op straat omgepraat en sindsdien vergeten op te zeggen. ‘Ach, doe ik ook nog wat goeds’.

Wat goeds … Als ik elk jaar één broek minder koop verdubbel ik mijn giften. Als ik elke week de helft minder bier drink en het geld doneer geef ik 15 keer meer. Mijn leven hoeft maar minimaal minder plezierig te worden en ik kan, als we de reclames moeten geloven, complete dorpen van de honger redden. Maar ik doe het niet. En niet omdat ik vrees dat het geld niet helemaal goed aankomt. Het kan me gewoon eigenlijk niet schelen.

Plaatjes van mishandelde dieren en verhongerde kindertjes steken. Ze doen zeer. Eventjes. Het plaatje van de nieuwe Whopper doet ook zeer, want ik heb er nog geen gehaald. Maar eens doen dan. Soms wordt even pijnlijk duidelijk hoeveel ik precies geef om al dit leed. In de supermarkt is de scharrelkip in de aanbieding. Normaal gesproken een euro duurder, maar vandaag maar 50 cent. Voor dat geld kan ik de kippetjes toch niet laten lijden! Wat een goeierd ben ik toch eigenlijk. Met een goed gevoel stap ik de supermarkt uit. Zie je wel, het kan me WEL schelen!