Wat voetbal nodig heeft

Soms schrijft een column zichzelf. Met het WK in volle gang is het weer tijd om voetbal te kijken, iets wat ik verder eigenlijk nooit meer doe. En als ik eerlijk ben duurt het niet lang voor ik me herinner waarom dat ook alweer was. De hoeveelheid theater, gerol, gehuil, gebrul, het op de scheids afrennen als ‘ie terecht een vrije trap of inworp tegen geeft. Mannen met miljoenen op de bank die zich aanstellen als kleuters. Ik vraag me af hoe ze hier nou zelf op zouden terugkijken. Dat ze met hun vrienden en familie nog eens die ene wedstrijd opzetten, om zich vervolgens overdreven jankend op de grasmat te zien liggen terwijl de camera direct verraad dat het niets voorstelde. En dat ze dan even later scoren uit de vrije trap die uit hun lulverhaaltje was voortgekomen. Schamen ze zich dan? Schaamt hun familie zich voor ze? Of zijn ze dan gewoon ‘een lekker gehaaide jongen die het spelletje slim speelt’?

De mening van de commentatoren is duidelijk. Iemand maakt een schwalbe en er wordt gesproken van “een slimme speler”. Niet van een rat, een rukker of een lutser. Een hele lepe speler. Sorry wat? De scheidsrechters voorliegen is dus een “lepe” move? Vuiligheid is blijkbaar een integraal deel van voetbal geworden, ofzo. Er wordt wel erkend dat de beste man vals speelde, maar ‘dat is nou eenmaal hoe het spelletje gaat’. Doorgebroken speler neerhalen voor een kaart? Slimme zet. We hebben de camera’s om precies te zien wie de boel erbij naait, maar we weigeren ze te laten tellen. Buiten dat lijkt het de enige sport waar je als een agressieve debiel op de scheids af kan rennen om in z’n gezicht te gaan blaffen dat ‘ie niet uit z’n doppen kan kijken, terwijl net 20 HD camera’s hebben vastgelegd dat je zelf met je laffe bek ging liggen zonder dat iemand je aanraakte. Kan dit überhaupt nog goed komen? Hoe maken we voetbal weer leuk, weer kijkbaar?

Maar opeens heb ik ‘t. Ik weet hoe we voetbal weer eerlijk kunnen maken. Het antwoord zit niet in camera-arbitrage. Het antwoord zit niet in fair play campagnes. Het antwoord zit niet in boetes. Het antwoord is Terry Tate.

https://www.youtube.com/watch?v=RzToNo7A-94

Voor de mensen die Terry Tate niet kennen, kijk bovenstaande video even. Ik zou graag uitleggen wie Terry Tate is, maar ik ben bang dat woorden alleen maar afbreuk doen aan het werk van deze man. Wat nu even belangrijk is: Terry Tate gaat voetbal redden.

Ik zie Terry Tate nu overal. Als een speler laf z’n hand omhoogsteekt nadat hij overduidelijk zelf de bal over de lijn trapt? Terry Tate. Huilen omdat de hand van een verdediger zachtjes langs je arm veegde? Ik zie Terry Tate uit de coulissen stormen en de speler grondig de grasmat in rammen. Zeiken tegen de scheids? Terry Tate met een supplex. Een medesporter proberen een kaart aan te naaien? Bodycheck de reclameborden in.

Opeens is voetbal weer kijkbaar. Het gemiste gevoel van gerechtigheid als deze overbetaalde eikels beloond worden voor hun acties wordt teruggegeven bij het mentale plaatje van Tate die de desbetreffende lul door een Calvé bord ramt. Er is weer gerechtigheid. Volgens mijn berekeningen kunnen we vanaf volgend EK Terry Tate gaan inzetten bij wedstrijden. Dan hebben de voetballers ook nog een beetje tijd om hun mentaliteit aan te passen. En o wee als ze het niet doen. The pain train is coming. Bitch.