Neverland
Op zich ben ik vrij professioneel bezig met niet volwassen worden. Ik zit in de muziek en daar mag je je leven lang lekker spelen. Soms eens een liedje in elkaar knutselen, dan weer vocale kunstjes doen op een podium. En je moet heel de tijd in je emoties zitten roeren. Op zoek naar dat innerlijk kind om je expressie te voeden, hé.. Kan je flink schreeuwen wanneer het er op aan komt. Op de keper beschouwd best een infantiele business. Ik moet nog net geen luier aan.
Goed, de meesten worden er niet bepaald rijk van. Ondergetekende ook niet. Dus er moest ook nog wel een grote mensen baan bij. Die vond ik dan als zangdocent. In een middelbare school. Grote mensen zwaar in de minderheid. Niet zomaar één trouwens, een Kunst middelbare school. Je weet wel, zo’n broeihaard van onheil en gekte. Het jaar rond in carnavalstemming. Niet geschikt voor gevoelige overvolwassen kijkers. Oeh nee… Dat zit maar wat op de grond. Dat rookt vanalles en nog wat. Dat draagt gekke hoeden en toont blote buiken. Dat zingt en springt dat het een lieve lust is. En dat lust verdorie pap van obsceni- en promiscuïteit.
Ik gedij er prima met m’n Peter Pan syndroom. Want! Ik werd er al meer dan eens! Voor een student aangezien! Dat gaat zo. Je loopt op je sneakertjes en met je oortjes in naar je lokaal tijdens de pauze. Je wordt tegengehouden door een onbekende collega. Je wordt berispt op het onrechtmatig door de gangen huppelen. Je haalt je badge boven en zegt “FBI!”. Oh nee, dat is weer wat anders … knip dat er maar uit … Je verklaart dus plechtig ook een docent te zijn. Collega verpulvert tot kleine brokjes schaamte. Je hebt de tand des tijds doorstaan en mag naar het volgende level. Einde.
Natuurlijk probeer ik mijn studenten wel echt wat bij te brengen. Zonder aan hipheid in te boeten graag. Dat gaat he-le-maal prima in de nieuwe turbotaal. Dan zeg ik bijvoorbeeld “Pieter, let goed op je lage ademhaling en breng het eens met een beetje meer swag ” of “ Ok Eva, we zingen in met stijgende arpeggio’s op Yo-lo-yo-lo”. En dingen bespreken en regelen gaat ook via sms, whatsapp of facebook. Helemaal mee met die shizzle. Ik leid mijn mededelingen dan gewoonlijk in met “Hey Youngsters” om toch even het generatieverschil te duiden. Je moet ook nog wel een beetje laten verstaan wie de baas is. Like a boss.
Het wordt namelijk helemaal grappig als de youngsters gaan denken dat ze al een stuk ouder zijn. Zo zag ik ze vorige week een examenconcert geven. De meisjes met een styling en attitude uit Sex and the City. De jongens met de stoerheid van twee beren die broodjes smeren. Mama’s en papa’s op de voorste rijen. Knipoog. Kijk dan toch wat schattig, dacht ik, ze doen net of ze al 29 zijn en verantwoordelijkheden and stuff hebben … haha… Verwarrend spectrum.