De eenzame weg van de andersdenkende

De weg naar de top is eenzaam, iets wat duidelijk wordt tijdens de tocht naar boven toe. Ik spreek dit euvel uit als kunstenaar, maar in feite geldt dit voor eenieder die iets wil bereiken. Je bent op het punt in je leven gekomen, waar jij je eigen pad inslaat. Dat is een weg die alleen jij begrijpt, wat niet betekent dat je onbegrijpelijk bent. Nee, je bent ongrijpbaar voor anderen. Dat is niet erg, zolang jijzelf dat weet.

Hoofdweg

Op de zijstraatjes zal je medestanders vinden. Mensen die je begrijpen. Mensen die je zien, die oprecht naar je luisteren. Teruggekomen op de hoofdweg begrijp alleen jij waarmee je bezig bent. Waarom je datgene doet wat je doet. Waarom je zo denkt, redeneert.

Voor menig buitenstaander is voorgaande wellicht een bron van ergernis. Jij bent immers op een oncontroleerbaar vlak bezig. Jouw visie op situaties, op het leven überhaupt, komt over als uniek. Je denkt anders over tal van zaken, terwijl je dat niet kan uitleggen aan anderen. Als je de uitleg start kom je het punt tegen waar je de drempel moet overgaan, de wereld van anderen in. Wie dat voor het eerst meemaakt schrikt wellicht.

Anderen zullen verwijten naar je toe smijten, zoals dat jouw argumenten nergens op slaan. Je zou leven in een fantasiewereld. Vooral mensen die zwart-wit denken leggen je het vuur aan de schenen. Je bent dom, volgens hen. Blind bovendien, een schaap. Anderen vinden je pedant. Maar alles wat ze tegen en over je zeggen is pure projectie. De missie om dit uit te leggen is gedoemd om te mislukken; zij gaan het niet zien. Zij zitten op een andere golflengte, soit.

Einzelgänger

Anderen vinden je een autist of een einzelgänger. Dit zijn voor mij bekende uitspraken. Ik zeg niet dat het allemaal onwaarheden zijn, het is eerder zo dat ik inzie dat mensen onbewust op zoek zijn naar een verklaring. Zolang dat niet duidelijk is, worden sommigen kribbig. Zij voelen zich ongemakkelijk en jij bent vreemd, raar of zelfs gestoord. Wederom projectie, want het verhulde kuddegedrag vraagt om bevestiging. Die blijft uit, dus jij bent niet te plaatsen.

In feite hangt dit samen met de ontwikkeling van de geest. Des te meer een mens zich ontwikkelt, des te weerbaarder wordt hij of zij door wijsheid. Daardoor filteren mensen die niet meer bij je horen zichzelf als vanzelf uit. Relaties werken alleen nog met mensen die de ander de ander laten, die niet de intrinsieke intentie hebben een ander te besturen. Omdat je dit patroon herkent is het niet vreemd om afscheid te nemen van mensen; een proces wat regelmatig als harteloos wordt geïnterpreteerd.

Ik vind dat pure eenzaamheid, maar voor mij niet iets om in zelfmedelijden mee weg te kwijnen. Ik begrijp de antropologie en de psychologie ervan. Althans: ikzelf heb een interpretatie van waarom mensen mij niet begrijpen. Dat wil niet zeggen dat dat de waarheid is. Je hoeft er dus niet om te treuren.