De fabriek
De Nederlandse kunstwereld is momenteel niets meer, niets minder, dan een groep fabrieken. De producten die van de lopende band rollen zijn echter van vlees en bloed.
Bij de keuring kijkt een commissie of iemand in het plaatje past, zogezegd de juiste eigenschappen van een kunstenaar bezit. Uiterlijk vertoon is niet belangrijk, zegt men. Toch is het een must om een rock ’n roll uiterlijk te hebben of dagelijks in een skipak rond te huppen.
Dan ben je vreemd, dus anders, dus afwijkend. Dat moet een kunstenaar in zich hebben. Vreemd is de norm. Dat trekt logischerwijs ook antisociale persoonlijkheden met nogal uitspattende escapades aan. Wie de eerste selectie overleeft treedt daarna toe in het eerste stadium van dit gesloten circuit.
Griekse oudheid
Hoe je je werk verkoopt, door wat je uitstraalt, en door zogenaamde diepgang aan te brengen met referenties naar de Griekse oudheid, is allemaal van belang. Je moet toegevoegde waarde kunnen beargumenteren met woorden die haast literair klinken, als onderdeel van jouw artistieke ontwikkeling. Hoe meer bravoure, des te meer waarde jij krijgt toegedicht, des te meer jij mag spreken over jouw liefdes voor wat dan ook. Als men maar aan jouw lippen hangt, want jij bent anders dan anders en daardoor inspirerend. Het is bij jou nooit stil.
Als je jaren later uit de eerste fabriek rolt ben je nog niet helemaal af. Je voldoet al redelijk aan het gewenste plaatje van een kunstenaar – naar het schijnt althans, naar de waarden van anderen. Je hebt enkele rare trekken, je bent een aparte jongen. Als halffabrikaat word je afgeleverd bij de volgende fabriek.
Deze verkoopt voortaan jouw werk. Jullie zagen elkaar al wel in die eerste fabriek, kenden elkaar al wel en je weet allebei de trucs om het werk aan de man te brengen. Dat succes een illusie behoort te zijn voor een kunstenaar wordt gemakshalve vergeten. Als het werk verkoopt ben je klaar voor de volgende fabriek, waar je leert hoe je je roem en status vergroot met prijzen, selecties en nog meer werk wat in dezelfde aangeleerde lijn ligt. De leegheid wordt verder uitgehold en doorverkocht.
Persverklaringen
Mocht het zo zijn dat je tussendoor in een van die fabrieken of in alle fabrieken een paar vrouwen of mannen verkracht, dan is dat maar zo. Want je werk verkoopt. Komt dat vervolgens (helaas) uit, dan liggen de persverklaringen over distantiëring al klaar. Want het is zo verwerpelijk. De fabriek wist nooit wat zijn werknemer stiekem allemaal deed.
Mocht het zo zijn dat je de eerste fabriek ooit hebt gemist, dan hoor je er niet bij. Volgens de voorwaarden vertegenwoordig jij niet de waarde die men verwacht van een kunstenaar. Je hebt jezelf, zonder al die tools uit de fabriek, te bewijzen op een andere manier. Een van de fabrieken van halffabrikaten vermoedt dat je werk bij hobbyisme blijft, maar daagt je uit om hen in de toekomst te verrassen. Er zat nog net geen valse glimlach bij, als souvenir.
Excuse my French, maar fuck that!