Het Nederlandse politieke landschap lijkt zich steeds meer in twee kampen te verdelen; links en rechts. En in deze verdeling spreken we over het algemeen over de economische standpunten; socialistisch tegen kapitalistisch/libertair. Sommige partijen werken niet volledig mee aan deze verdeling; zo wordt de PVV bijvoorbeeld stelselmatig rechts genoemd ondanks het meest linkse economische plan, maar om de PVV nu sociaal te noemen is ook een aardige sprong van de verbeelding nodig.

Rechts en links hebben beiden een valide, rationeel verhaal te vertellen; het zijn simpelweg verschillende oplossingen om de maatschappij verder te brengen. Helaas lijkt het dat dat linkse rationele verhaal tegenwoordig nauwelijks meer verteld wordt, en is verruild voor, ogenschijnlijk, gezeur, stemmingmakerij en geschreeuw.

Vanuit economisch perspectief valueren we mensen aan de hand van hun marktwaarde; wat voegt een persoon toe aan de maatschappij. En mensen hebben (helaas) geen invloed over de vaardigheden waarmee ze geboren worden. Juist omdat deze vaardigheden en daarmee de marktwaarde van mensen niet in eigen hand ligt lijkt het oneerlijk om de levensstandaard die iemand kan behalen volledig hiervan afhankelijk te maken. Dit betekent uiteraard niet dat pragmatiek meteen moet worden losgelaten; het is wel gebleken dat het communisme niet een enorm succesvolle formule is en dat mensen gebaat zijn bij een zekere mate van beloning voor uitzonderlijke prestaties. Dit is een gebalanceerd, praktisch en werkbaar verhaal waar denk ik menig mens zich in kan vinden. Maar helaas is dit niet wat we horen van de linkse partijen.

Wat we horen is voornamelijk gejammer en gehuil, waar het beeld wordt geschetst dat rechts al pijp rokend een glas dure whisky klinkt met de topverdieners, terwijl ze het arme deel van Nederland lachend onder kakken. Dit soort extreme beeldvorming zal ongetwijfeld zijn weerslag vinden bij het extreemste deel van de linkse ‘tegenstemmers’, maar laten we eerlijk zijn, de stemmen van deze groep worden veelal gekaapt door de PVV gezien de betreffende groot denkers vaak ook niet gespeend zijn van een vleugje vreemdelingenhaat.

Ligt het dan enkel aan de linkse partijen? Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de achterban de partijen niet bepaald mee helpt. Toen GroenLinks besloot het Kunduz Akkoord te steunen liet de achterban massaal weten dat het investeren in-, of steunen van militaire actie nooit acceptabel was. Een ongelooflijk kinderlijke houding, met weinig vertrouwen in de politici in de partij die de keuze hadden gemaakt. Pas nadat GroenLinks een speciale middag had georganiseerd om het complexe probleem uit te leggen begreep de achterban waarom gekozen was voor het steunen van het akkoord en leek de voorbarige woede te dimmen. Links lijkt de pragmatiek en ratio links te laten liggen, en dit is zonde want met het linkse idee is niets mis. En dat schrijf ik als een rechtse rakker.