Kunnen wij dit wel?

Het is jammer dat Donald Trump niet in Nederland woont. Jazeker. Ik ben namelijk benieuwd of hij in dat geval, gezien de ongekende warmte en droogte, een logische gevolg zou geven aan deze tweet:

In the East, it could be the COLDEST New Year’s Eve on record. Perhaps we could use a little bit of that good old Global Warming that our Country, but not other countries, was going to pay TRILLIONS OF DOLLARS to protect against. Bundle up!

— Donald J. Trump (@realDonaldTrump) December 29, 2017

Nu is een logische gevolgtrekking van Trump vragen al vergezocht. Daarbij komt dat volgens het KNMI de huidige droogte helemaal niet is toe te schrijven aan klimaatverandering. Het is een anomalie, een foutje in de matrix. Klimaatverandering gaat er wél voor zorgen dat de kans op droogte toeneemt, en evengoed op extreme regenval. Wat dat betreft kunnen we de afgelopen maanden misschien toch als een voorproefje zien van wat ons te wachten staat als we het tij niet weten te keren. Moet de Gemeente Delft zich vaker op een shutdown voorbereiden? Maar kúnnen we het tij nog wel keren?

‘Mitigerende maatregelen’ tegen de gevolgen van klimaatverandering staan al een tijdje op de investeringsagenda. Dan vliegen prachtige managementtermen als klimaatbestendig, waterrobuust en hittestress je om de oren. Maar goed, de gevolgen beperken is één ding, de oorzaken tegengaan is een heel ander verhaal. De ambitie van scheidend directeur van TenneT Mel Kroon werkt daarbij aanstekelijk. “Superpositief over alle technologische ontwikkelingen”, is hij. En hij ziet het als een “intellectuele uitdaging” om ervoor te zorgen dat er in koude weken zonder wind en zon genoeg elektriciteit is. Dat is toch mooi? De oplossingen tegen klimaatverandering als puzzel die we met elkaar leggen.

Maar de afgelopen tijd slaat het fatalisme mij steeds vaker koud om het hart. Het is zo’n ingewikkelde puzzel, en van sommige puzzelstukjes weten we nog niet eens of ze wel bestaan. Waar de moed mij vervolgens pas echt de schoenen van inzinkt, is dat wij mensen met nepblonde haren in posities brengen waarin ze als verwende kinderen de puzzel weer uit elkaar slaan. Dat bewijst dat wij, als menselijke soort, niet in staat zijn om uiteindelijk de beste keuze te maken voor onszelf. Klimaatverandering legt zo haarfijn de vinger op de zere plek van de democratie.

Nog in 2015 sloot de Correspondent een reeks artikelen over klimaatverandering af met een strijdvaardig betoog tegen fatalisme. Nu, halverwege 2018, schrijft Joris Luyendijk op hetzelfde platform dat onze ideologie van keuzevrijheid via de democratie onvermijdelijk tot een ecologische ramp gaat leiden. Zijn goed verkopende alarmistische toon versterkt de rillingen die onze blonde vriend mij bezorgt. Kunnen wij dit wel?

Vanuit puur ideologisch oogpunt bezien is het onvermijdelijk soms moedeloos te worden van het huidige politieke klimaat, en de weerslag daarvan op de aanpak van klimaatverandering. Misschien helpt het om, zoals Mel Kroon, er meer als een intellectuele uitdaging naar kijken. Een interessant project, waar we als bonus dan ook nog eens de aarde een dienst mee bewijzen. Om vervolgens onze vriend Trump aan boord te krijgen, lijkt het mij de moeite waard het oude ‘bluf’-argument eens van stal te halen gebruiken. Dat werkt bij zulke types vaak bijzonder goed:

Dear @Potus, singlehandedly getting NATO countries to increase defense spending is peanuts. If you could counter climate change, that would be truly awesome. But I bet even The @RealDonad_Trump is not up to that task. No way.

— Daniël Moolenburgh (@DCMoolenburgh) July 24, 2018

Kijken wat ie doet.