Liefde
De zon schijnt fel. Ik kijk met mijn ogen half dichtgeknepen naar mijn wimpers. Van zo dichtbij zijn ze onscherp.
Dan besef je weer hoe zwak je eigen macro lens is.
De uiteindes van de haartjes zijn omgeven door iets wat op “lensflare” lijkt (zie foto).
In die lichtvlekken zie ik regenbogen.
Als ragfijne draadjes dansen de kleuren voor mijn ogen.
Geen hocus pocus, wel optica(dabra?) waar ik verder weinig over weet. Belachelijk mooi.
Ik lig me deze zaterdagmiddag op mijn geïmproviseerde dakterras te warmen aan de zon die zich weer wat meer laat zien.
Zo voel ik me net een baby in haar moeders armen.
Veilig, gekoesterd en aanhankelijk.
Zonder haar was ik er nooit geweest. Jij ook niet. Niemand.
Allemaal zonnekinderen.
Net als die posse meeuwen die heen en weer vliegen over het blauwe canvas boven me.
Af en aan brengen ze flarden schaduw die mijn tijdelijke blindheid sussen.
Ik zie hun bolle witte buikjes het warme licht weerkaatsen.
En hoop van harte dat ze die niet toevallig op mijn hoofd ledigen.
Kak heeft namelijk niets poëtisch.
Hun gebruikelijke gebrul gaat aan me voorbij, want ik heb een koptelefoon op.
Ik luister naar een mixje van house en aanverwanten dat me altijd in vervoering brengt.
Voor iedereen die persé de connotatie met plastic uitziende, fluorose dragende, David Guetta herkauwende, hersendode, fastfoodvretende, materialistisch ingestelde, efemere non-cultuur wil maken;
Ga naar huis, je kent er niets van.
Dit is muziek voor je diepste woordeloze gevoel.
Een auditief visioen met een beat als een mantra om je ziel te verheffen. Nu jij weer.
De jasmijnplant, die ik uiteraard niet toevallig bezit, heeft er ook zin in.
Ze heeft een heel arsenaal aan nieuwe knopjes die straks tot haar witte, geurige tooi zullen openbloeien.
Net als ik hebben de knopjes zich reikhalzend naar de zon gericht.
Ze zien er zo blij en verwachtingsvol uit dat het aanstekelijk werkt.
‘Fuck! I’m so fuckin’ happy!!!’ denk ik.
Dat zei ik nog niet, maar mijn alter ego is een Amerikaanse halfzachte badgirl die de doorsnee actiefilm opleukt met fuck, shit, asshole, tattoos en sexy zweet.
Met het hart op de tong en de juiste plaats, weet je wel.
Een technische fout waar ik niets aan wil veranderen.
Geen gelul, dit is geluk.
Ik vind dat ik het wel moet delen.
Laat ik het van de daken schreeuwen, of alvast van dit ene dak.
Maar dan zonder geluid.
Al verzuip ik tegenwoordig in de groepschats met vrienden, toch beslis ik euforisch een nieuwe op te starten, getiteld ‘Leven is goed’.
Met daarin weinig verrassend mijn mededeling dat het leven goed is.
Slechts één iemand antwoordt.
De rest zijn party poopers van dienst.
Het is niet erg. Ik hou net zo goed van ze.
Alles is prima want het is Valentijn en ik heb de liefde gevonden.
Niet die van mijn leven, wel die voor mijn leven.