Samuel Willenberg, de laatste overlevende van vernietigingskamp Treblinka, is overleden. Het zal niet lang duren voor de 93-jarige gevolgd wordt door de laatste overlevende van de gehele Tweede Wereldoorlog. De kruitdampen zijn opgetrokken in de westerse wereld, waar dezen tot 70 jaar geleden zonder ophouden het zonlicht blokkeerden. Er heerst een ongekende rust. Een rust die begint te kriebelen, zoals een vakantie die te lang duurt.

Na de Tweede Wereldoorlog overheerste in het grootste deel van de wereld een ‘dit nooit weer’-gevoel. Landen staken aarzelend een hand uit naar elkaar, smeedden gemeenschappen die uit zouden groeien tot Unies en reduceerden stuk voor stuk hun militaire uitgaven tot ongekende laagte. Oorlogsverhalen van vrienden werden verhalen van ouders, van grootouders en ten slotte van geschiedenisboeken. Economieën groeiden tot ze niet meer konden, en door de voorruiten van onze auto’s zagen we de wereld kleiner worden. Als het over oorlog ging, ging het over ver weg. De rust was overdadig na een eeuw vol geweld, maar met het aanbreken van de nieuwe eeuw wisten we niet meer anders. Onze politici waren slappe dweilen geworden die in torenkamers eindeloos vergaderden over cijfers en abstracte beleidsstukken. Het besturen van een land verwerd tot een lucratieve opstap naar het bedrijfsleven.

En nu, nu de gevolgen van oorlogen in verre landen beginnen te drukken op onze rustige haven, nu zijn we op zoek naar een leider. Nu de rust ons beklemt en aanvoelt als onmacht zoeken we iemand met echte plannen. Iemand die klare taal spreekt, die zegt waar het op staat. Niet zoals de debatten van weleer, maar duidelijke taal die ook wij begrijpen. En als iemand daar aanstoot aan neemt, wat dan nog? Wie maakt ons wat?

Wij willen ons weer sterk voelen, een natie, een volk dat zich achter een leider kan scharen. Iemand die ons aanvoert en beschermt, en daarbij ook extreme maatregelen niet schuwt. Iemand moet het eens zeggen, nietwaar? Muren bouwen, immigranten deporteren, speciale kampen voor gelukszoekers inrichten, het moet maar eens afgelopen zijn met het belagen van onze haven. En als ze niet mee willen werken – terwijl dat echt het beste voor iedereen is – dan moeten ze maar voelen. Niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.

Het broeit. Demagogen staan op en zwaaien met vuisten. Trump, Wilders, Le Pen, Farage, Höcke, het volk schaart zich achter hun breed geschouderde woorden en scandeert leuzen. Nu wordt onze stem weer eens gehoord! Er gaat eindelijk echt iets gebeuren! Laat die Unie voor wat het is, we kunnen het zelf immers veel beter. En die migranten, opgehoepeld! Onze haven, onze idealen. We zijn bereid die te verdedigen, aangevoerd door onze leiders. Het kriebelt. Het Westen heeft haar bloeddorst terug.