Slaap Kindje Slaap
De laatste tijd … Ho.
Ik stop even hier. Gekke uitdrukking.
Alsof je een heel brood aan tijd had en nu het laatste sneetje voor je hebt liggen.
Op is op. Dat wil ik mezelf niet wijsmaken.
Ik herbegin want ik hou niet van fatalisme.
Tegenwoordig dan.
Tegenwoordig gaan mijn gedachten vaak uit naar slapen.
Vandaag in het bijzonder want ik ben moe van een avond laat stappen met een paar drankjes.
Maar zo bedoelde ik het niet. Ik heb geen onverzadigbaar verlangen naar slapen.
Ik ben geen luilak en lijd niet aan narcolepsie dus vertoon gangbaar slaapgedrag.
Het is meer een soort fascinatie met het gegeven op zich.
In allerlei opzichten is slapen een bezigheid om bij stil te staan.
Hoe gek is het bijvoorbeeld dat we allemaal zo geprogrammeerd zijn dat we, als het donker wordt, een beetje op ‘uit’ staan. Batterij plat. Iedereen ligt stil met de ogen dicht gedurende zo’n 8 uur en is al die tijd in een soort comateuze toestand aan het opladen.
Op één halfrond liggen miljarden mensen ongeveer tegelijkertijd niets te doen.
Elke dag overgeleverd aan het draaien van de aarde van schaduw naar licht.
En aan de productie van een lollig hormoontje ‘melatonine’ genaamd.
Net een stel roerloze Tamagotchi’s.*
De tijd is anders wanneer je slaapt. Heel grillig.
Je kan in een ondiepe slaap een beetje soezen. Dan lijken vijf minuten wel een uur.
Of je kan naar bed gaan, die acht hele uren doorknorren en opstaan alsof je er nog maar net inkroop.
In je slaap ben je ook helemaal alleen.
Je kan dan wel naast iemand anders liggen, maar je bent afzonderlijk in een andere realiteit.
Het mooiste is wanneer je de volgende ochtend tegen elkaar kan vertellen waar je bent geweest terwijl je fysiek gewoon uren samen was.
Dromen vind ik dé bonus bij uitstek.
Afgelopen nacht verbleef ik nog met een groep vrienden in een futuristische witte ruimte hoog in de stratosfeer waar we onze bloeddruk nu en dan moesten gaan normaliseren ofzo.
Vorige week leefde ik onder water met lichtgevende witte tijgers.
Ooit was één van mijn broers betoverd tot een reusachtige ansjovis, gevangen in een bergmeer.
Ik bedoel … overdag zijn dit soort scenario’s niet aan de orde en zouden mensen je wat raar vinden om ze te bedenken.‘s Nachts ben je vrij om een complete weirdo te zijn.
Nog zoiets. Je slaapt gemiddeld een derde van je leven.
Een derde van je persoon is dus wie je bent in je slaap en een derde van je ervaringen beleef je daar.
Toch nemen we dat deel niet mee in de beschouwing van ons leven.
Telt het niet mee omdat het niet in ‘de werkelijkheid’ gebeurt?
En hoe kan je die werkelijkheid nu eigenlijk per definitie onderscheiden van je dromen als alles maar zo echt is als je zintuiglijke beleving? Shit … diep, Jasmine …
Ik slaap er maar een nachtje over denk ik.
*als je niet weet wat een Tamagotchi is, moet je even terugspoelen naar medio jaren ’90